Monique, 58 jaar, PDS
Ik plan alles wat ik doe. Zomaar spontaan even weggaan, is er niet bij. Hierdoor ben en blijf ik steeds vaker thuis.
Gebruikmaken van het openbaar vervoer, een vreemde stad bezoeken, na het eten de deur uitgaan, zijn dingen die ik niet meer doe. Als ik toch wegga, moet ik weten waar de toiletten zijn, anders geeft het te veel stress. Juist op de plekken waar ik verwacht dat mensen het wel begrijpen, blijkt het tegenovergestelde.
Ik werd geweigerd in de apotheek waar ik al jaren kom. Ik zei nog, terwijl ik mijn toiletpas tevoorschijn haalde: ‘Maar u weet van mijn situatie en kent mij al langer.’ De apotheker wilde niet met mij in discussie. Ik wilde ook niet in discussie, ik wilde naar het toilet! Als ik moet, dan moet ik direct. Onmacht en paniek Ik werd overvallen door onmacht en paniek.
Boos ben ik de apotheek uitgelopen en zo snel als ik kon op zoek gegaan naar een toilet. Gelukkig kon ik bij de huisartsenpraktijk, naast de apotheek, terecht. Ik vind het ongelofelijk dat iemand als een apotheker, die veel weet over ziektebeelden en me notabene kent, me weigerde. Juist hij zou toch beter moeten weten.
Meer toiletten in Nederland. Help ook mee!
Met de Toiletalliantie strijden we voor meer openbare toiletten in Nederland. Zodat iedereen weer de deur uit kan, zonder angst voor gênante situaties. Strijd jij ook mee?
ja, ik help mee
